Kann dat dann wirklich wor sin?

Kann dat dann wirklich wohr sin?

„Och wat wor dat fröher schön, doch in Colonia…“, tönt et us däm Radiowecker.
„Wat…! - Wat eß loss? … Wiesu dä Wecker? … Et eß jo schon halver zwei!“
Ich muss doch op die Sitzung. Do freue ich mich schon drop. Ich hatt jo fies Glöck, dat ich noch aan ein Kaat jekumme bin. In zwei Stund fängk die Sitzung aan. Schnell in die bunte Klamotte erin un noch e ne flöcke Bleck en der Spegel.
Jetz weed et ävver langsam Zick.

Wo dat Taxi bloss bliev? Ich laufe ald ens de Trappe eraf un waden dann op der Stroß.
– Enä, dat hät mer noch jefehlt. Do steiht sei ald em Trappehus, die ahl Frau Schmitz un sprich mich aan:
„He, he, junger Mann! Wo jeiht et esu flöck hin?“
„Ich jonn op die Sitzung vun der KbK.“
„Wat? - Sie stonn op et Mizzi vun der Kaffeebar?“
„Jot, Frau Schmitz...et eß jot Frau Schmitz. Ich muss ävver jetz jonn, et Taxi waad.“

Ungen anjekumme fröch mich dä Fahrer:
„Wo darf et dann hinjonn?“
„Zom Saal wo hück die Sitzung es.“
„Alles klor, ich weiß wo dat eß. Ich han schon e paar nette Lück dohin jefahre.“

Noch e paar Stroße un ich stonn för dä Engangsdür … un dann nix wie an die Thek.
E lecker Kölsch deiht jetz richtig jot.
Am Thresen hüre ich nevven mer: „Do luurt ens, do eß ne leeve Kääl … un janz allein.“
Vüürsichtig driehe ich mich in die Richtung. Do stonn drei nette bunt kostümeete Mädcher un proste mer mit nem Kölsch zo.
Bevür ich en Antwoot jevve kann, krijje ich vun alle drei e Bützche op et Bäcksche jedröck. Richtig erstaunt sage ich:
„Dat eß ävver nett. - Darf ich üch dann zo nem Sektchen enlade?“
Jot jesennt bestelle ich vier Gläser Schampus. Als ich dann bezahle will, säht die Frau hinger dä Sektbar:
„Loss dat Jeld in de Täsch. Do bruchs hügg nix zo bezahle.“
Verdutz luure ich die Wiever aan. Die griemele nor un sagen:
„Nemm et doch einfach esu wie et eß un freu dich. – Ens jet anderes, do kanns dich an unsere Desch setze, mer han noch ene Plaaz frei.“
Do sage ich nit enä. Kaum sitze mer an dem Desch, steiht och schon ne Kellner met nem Tablett vör uns.
„Su, leev Lückcher. Ein Fläsch Champagner, vier Gläser un ein Plaat met herrlich leckere Häppcher. Un dann noch vill Spass bei der Sitzung.“
Jetz bin ich richtich üvverrollt un rofe:
„Halt, stopp, ich han doch noch ja nix bestellt!“
„Schon jot, dat jeiht alles op et Hus,“ säht dä Kellner un jeiht.
Jetz bin ich total baff un die Mädcher griemele nur:
„Nemm et doch einfach esu wie et eß un freu dich. - Mer schunkele un singe jetz noch e beßche, dann fängk och baal die Sitzung aan.“

Do kütt och schon der Präsident op die Bühn.
„Ich jröße üch all janz hätzlich dat ehr he hin jekumme sit, öm met uns zosamme die Sitzung zo fiere. Janz besonders bejröße ich ävver dä leeven Kääl an Desch 20. Met däm han mer noch jet besonderes vör. Op Dich un op alle Lück em Saal, dreimol Kölle Alaaf.“

Jetz bin ich janz vun der Roll. Wat passeet he? Dä Präses kennt mich doch ja nit.
Ming Tischnachbarinnen griemele ald widder:
„Nemm et doch einfach esu wie et eß un freu dich.“
Dat Programm jeiht wigger. Et weed jesunge, jeschunkelt un och vill jelaach.
Do sprich mich ne Offizielle vum Verein aan:
„Mer wööte uns dreimol freue, dich un ding Begleiterinnen zum Pausenimbiss enzolade.“
Jetz dunn ich nit mieh su erstaunt un sage:
„Jo, danke, do kumme mer jähn hin. Bes glich.“
Die Drei nemme mich am Hängche un am Ärm un dirijiere mich zom Imbissraum. Do stonn för däm Enjang ne janze Haufe Lück in Litevka Spalier un mer gingen löstig in dä Raum. Et jov jet jodes zo müffele un och vill zo süffele.

Do sprich dä Präses:
„Leev Gäste, ich han hügg die besondere Freud un Ehr Üch ne janz leeven Kääl vörzostelle. Kumm ens no vüüre un breng die Mädcher met.“
– Wä eß jemeint? – Etwa ich? – Alles luurt op mich un klatsch in die Häng. –
„Nemm et doch einfach esu wie et eß un freu dich“, säht eins vun der Mädcher. Dann trecke se mich zom Präsident. Ich luure links un räächs un weiß ja nit wat loss eß, als dä Präses säht: „Leev Lückcher, ich ben stolz dat langgehütete Geheimnis jetz zo lüfte.“
Dann lääht hä singe Ärm öm mich un sprich wigger:
„Dä junge Mann he darf mit singer Mädcher em nöhkste Zoch op einem Wage metmaache. Un nit einfach esu, enä, un dat jevven ich jetz offiziell bekannt, hä eß unsere nöhkste Prinz…“

Wat eß jetz loss? – Wat sin dat för Töön? – Kein „och wat wohr dat fröher schön …“
– Enä, dat sin die Staumeldungen us däm Radiowecker. –
Schad, et wohr ne herrlich schöne Draum, doch dä eß jetz am Engk.
Ävver et wohr himmlisch schön.
 
Zuletzt bearbeitet:



 
Oben Unten